ناگفته های بدل غلامرضا تختی
به گزارش ساماس «محمدحسین چراغعلی زنجانی» به محض شنیدن نام جهان پهلوان «غلامرضا تختی»، انگار نه انگار که ۵۳ سال از فوت او گذشته، بغض راه گلویش را می گیرد و نمی تواند گفت وگویش را با ما آغاز کند.
به گزارش ساماس به نقل از ایسنا، «خراسان» در ادامه نوشت: پس از لحظاتی، صحبت هایش را این طور شروع می کند: «الان ۸۵ ساله هستم. کهولت سن دارم و کمی هم فراموشی اما نمی توانم از بهترین و صمیمی ترین رفیقم در زندگی و کشتی در این شب و روزهای درگذشتش، یاد نکنم. البته اسمش را که می آورم، هنوز و پس از این همه سال به خاطر مرام و مردانگی که داشت، گریه ام می گیرد و دلم می شکند. من ۵۳ سال است که عزادار این پهلوان هستم».
احتمالا برای تان این سوال پیش آمده که «محمدحسین چراغعلی زنجانی» کیست که این قدر به پهلوان تختی نزدیک بوده، خاطرات زیادی با او دارد و.... او خودش کشتی گیر بوده، برای امرار معاش با تاکسی کار می کرده و بیشتر مردم او را به علت شباهت ظاهری اش با تختی اشتباه می گرفتند. وقتی برای نخستین بار، مرحوم تختی او را می بیند، به اطرافیانش می گوید: «راست می گید، شبیهیم. فقط من ۴ انگشت از این داش حسین بلندترم و موهای اون، فره...» و همین اتفاق، شروع رفاقت او با آقا تختی می شود. پس از آن روز، چراغعلی عمری پای رفاقتش با آقا تختی مانده و با عکس ها و خاطرات او زندگی می کند.
در سالروز درگذشت جهان پهلوان غلامرضا تختی به سراغ بدل او رفتیم تا برایمان درباره منش، خصوصیت های اخلاقی، رفتاری و خاطراتش از سال ها معاشرت با او بگوید.
آقای تختی، شما مسافرکشی می کنید؟
همان طور که گفته شد، افراد زیادی «چراغعلی زنجانی» را در جوانی با آقا تختی، اشتباه می گرفتند. او در اینباره می گوید: «وقتی ۱۸ ساله بودم، یک خودروی پابدای روسی داشتم و در خیابان های تهران مسافرکشی می کردم. آن زمان بسیاری از مسافرهایم من را با آقاتختی اشتباه می گرفتند. مثلا یک مرتبه، خانمی سوار تاکسی من شد. با تعجب نگاهم کرد و اظهار داشت که وا! آقای تختی شما مسافرکشی می کنید؟! بعدش هم آغاز کرد به نظر دادن درباره مسابقات کشتی و اظهار داشت که آقای تختی وقتی در این مسابقات اخیر، بازی را به حریف تان باختید، من و پدر و برادرم آن قدر گریه کردیم... گفتم: ببخشید، اشتباه گرفتید، من تختی نیستم. گفت یعنی من پهلوان مملکت را نمی شناسم؟ گفتم به جان بچه هایم راست می گویم. با ناباوری اظهار داشت که امکان ندارد چون قیافه تان هیچ فرقی با آقا تختی نمی نماید. در یک اتفاق عجیب تر، یک مرتبه دو جوان که خودشان کشتی گیر و از طرفداران آقای تختی بودند، سوار تاکسی ام شدند. یکی جلو نشست و دیگری عقب. نفر عقبی هنوز روی صندلی ننشسته بود که اظهار داشت: سلام علیکم آقای تختی. فکر کردم دارد با رفیقش شوخی می کند اما باردیگر و بلندتر اظهار داشت که آقای تختی، سلام عرض کردیم خدمت شما.... به او گفتم که اشتباه گرفتید من را. اظهار داشت: ما را سر کار گذاشته ای؟ ما رو دیگه رنگ نکن. هرچه قسم خوردم که آقاتختی کجا و من کجا، باور نکردند.»
من را که دید، اظهار داشت که چقدر شبیهیم!
همین شباهت ظاهری سبب آشنایی چراغعلی با پهلوان تختی شد. او درباره نخستین دیدارش با آقا تختی می گوید: «من شوفر شدم و گاراژ «حسین حبیبی» که برخی از بچه های زورخانه «علی گردویی» مثل «نبی سروری» هم به آن جا رفت وآمد داشتند، پاتوق ما بود. نبی که خودش هم کشتی گیر و قهرمان جهان بود با تختی دوستی صمیمانه داشت و در تیم ملی با هم بودند. به همین دلیل، آقا تختی چندباری به این گاراژ آمده بود و من هم او را دیده بودم اما هیچگاه حجب و حیا اجازه نمی داد نزدیکش بروم. یک روز در گاراژ نشسته بودم که یکی از بچه ها بیرون آمد و نام من را صدا زد و اظهار داشت که بیا دفتر، کارت داریم. پایم را که گذاشتم داخل دفتر، دیدم که آقا تختی و نبی نشسته اند. نبی تا من را دید به آقا تختی اظهار داشت: «داش تختی! جان من بلند شو با این داش حسین ما وایستا جلوی آینه.» من داشتم از خجالت آب می شدم. در دفتر گاراژ، یک آینه قدی نصب بود. آقا تختی بلند شد، خودش و مرا در آن آینه برانداز کرد و با خنده به نبی اظهار داشت: «راست می گی؛ شبیهیم. فقط من ۴ انگشت از این داش حسین شما بلندترم و موهای اون، فِره. این به آن، دَر.» همه زدند زیر خنده و این، شروع رفاقت من با آقا تختی بود.»
با مرام بودن افراد برایش خیلی مهم بود
او درباره خاطراتش از معاشرت با آقا تختی و روزی که تختی به او گفت، نه اینکه فقط هم شکل باشیم، مرامت هم شبیه خودم است، می گوید: «یادم هست با رفقا در دفتر گاراژ نشسته بودیم و گپ می زدیم که آقا تختی رو به نبی کرد و اظهار داشت: «یک پسری بود که قبلاً می آمد باشگاه تمرین می کرد. چند وقت بود خبری از او نداشتیم تا این که امروز در میدان توپخانه دیدمش. بوق زدم و صدایش کردم. گفتم: چرا دیگه باشگاه نمیای؟ اظهار داشت: آقا تختی از وقتی بابام فوت کرد، خرج خونه افتاد روی دوش من. دیگه وقت نمی کنم بیام باشگاه.» تا این را شنیدم، چشم هایم پر از اشک شد از مردانگی و گذشت و محرومیت آن پسربچه. از دفتر بیرون آمدم. کمی که گذشت، آقا تختی را صدا زدم و گفتم: ۲ دقیقه وقتت را به من می دهی؟ اظهار داشت: چی شده؟ داخل خودروی من نشستیم و گفتم: «آقا تختی! چه قبول کردی، چه نکردی، فقط من بدانم و تو و خدا.» اظهار داشت: «بگو ببینم چی شده؟» گفتم: «این پسره که گفتی، من حاضرم ماهی ۲۰ تومان به او بدهم تا بتواند برگردد باشگاه، سر تمرین کشتی.» آقا تختی تا شنید، اظهار داشت که گوشت را بیاور جلو. نزدیکش که شدم، دست انداخت دور گردنم و اظهار داشت: «قربان مرامت. نه این که فقط هم شکل باشیم، مرامت هم شبیه خودم است. داش حسین! کسانی که آن جا نشسته بودند، جیب هایشان پر از پول بود اما در میان آنها، فقط تو گوش شنوا داشتی.» اما پیشنهادم را قبول نکرد و اظهار داشت: «نه داداش! روا نیست در گرما و سرما یک تومان یک تومان مسافر سوار کنی، بعد بخواهی این طور از خودت مایه بگذاری.» آن ماجرا سبب شد آقا تختی حساب خاصی روی من باز کند. از آن به بعد هر وقت به گاراژ می آمد، سراغ مرا می گرفت. طوری شده بود که نبی سروری به شوخی به من می اظهار داشت: «چه خبره؟ نکند طلسمی، چیزی داری!» و بعد رو به حسین گاراژی می اظهار داشت: «من با تختی اردوی آلمان و ترکیه و... می روم اما تا می آید این جا، سراغ این داش حسین را می گیرد.»
محبوب است چون دنبال خودنمایی نبود
«چراغعلی» که شیفته مرحوم تختی است و خاطرات زیادی از معاشرت با او دارد، درباره دلیل محبوبیت آقا تختی می گوید: «تختی مرد بود، او ته مرام، معرفت و انسانیت بود. دلیل محبوبیت آقاتختی در میان مردم، یک یا دو خصوصیت او نیست که بتوانم در یک جمله برای شما بگویم. مثلا تختی هر جا می رفت، کنار می نشست. بعد هی می آمدند اطراف تختی، به صورتی که پس از چند دقیقه اعتراض می کرد که من کنار نشسته بودم، چرا باز این قدر آدم اطراف من جمع شد و هم اکنون وسط مجلس هستم. دنبال خودنمایی نبود. همیشه می اظهار داشت که خودت را کوچک کن، خدا تو را بزرگ می کند. با دروغ هم خیلی مخالف بود. تختی یعنی مروت و مردانگی. به فکر فقرا بود، جوانمرد بود و این مرامش بود که دل مردم را شیفته خودش کرده بود.»
دشمن های آدم از نظر تختی
چراغعلی که در و دیوارهای خانه اش پر از تصاویر تختی است و هر وقت دلش برای رفیق قدیمی اش تنگ می شود، فیلم بازی های وی را در تلویزیون برای خودش می گذارد و می بیند، درباره یکی از سفارش های آقا تختی که در ذهنش مانده و به نظرش به درد جوان های امروزی هم می خورد، می گوید: «یک بار که با هم در تاکسی نشسته بودیم، یکهو به من اظهار داشت که داش حسین! سه چیز، دشمن آدم می شود و بیچاره اش می کند؛ مال زیاد، شهرت زیاد و قدرت زیاد. گفتم که یکی را جا انداختی؛ سرعت زیاد. اظهار داشت: «نه. ترمز این زیر پایت است و می توانی کنترلش کنی. اما پولت که زیاد شد، مثل نوکر می کشدت زیر پایش. شهرت و قدرتت هم که زیاد شد، دشمن پیدا می کنی.» تختی خودش به همه حرف هایی که می زد، عمل هم می کرد و این چیزی است که بسیاری از افراد امروزی با آن بیگانه هستند.
همه را سفارش می کرد به احترام بیشتر به مادر
«دیگر شباهت من و آقا تختی و دوستی مان به چشم همه آمده بود. در محله که راه می رفتم، بچه محل ها از گوشه وکنار به شوخی می گفتند: داداش دوقلوی تختیه ها...» چراغعلی درباره خاطره روزی که همراه پهلوان محبوبش به زورخانه رفت، می گوید: «من از کودکی دو تا عشق داشتم؛ کشتی و رانندگی. زود هم سراغ کشتی رفتم اما یک اتفاق سبب شد از عشقم دور بیفتم. یک مرتبه وقتی در کشتی با پسر همسایه مان، دندان او شکست و مادرش به گلایه درِ خانه مان آمد، مادرم با من اتمام حجت کرد و اظهار داشت: «شیرم را حلالت نمی کنم اگر دنبال این کار را بگیری.» من هم به حرمت مادرم دور کشتی را خط کشیدم و دلم را فقط به زورخانه رفتن و کباده زدن خوش کردم. آن روز که با آقا تختی به زورخانه ای حوالی خیابان نبرد رفته بودیم، هرچه اصرار کرد که: «بیا توی گود»، قبول نکردم. اظهار داشت: «چرا پسر؟ تو بدنت خوب است. چرا نمی آیی کشتی؟» گفتم: «مادرم مرا از کشتی منع کرده!.» با تعجب اظهار داشت: «مادر تو مگر از کشتی سررشته دارد؟!» ماجرای آن کشتی دوران کودکی را برایش تعریف کردم و گفتم: «مادرم اظهار داشت: مردم یک نفر که می خورد زمین، دستش را می گیرند و بلند می کنند. تو می روی کشتی که پای دیگران را بگیری و بزنی زمین؟ یعنی من پسر بزرگ کردم که مردم را بزند؟ خدا می زندت ها...» آقا تختی نگاهم کرد و اظهار داشت: «داش حسین! برو قدر مادرت را بدان. حرف های بزرگی می زند که هرکسی نمی فهمد.» همیشه این طور بود که به همه اطرافیانش برای احترام به مادرها، سفارش می کرد و می گفت هرچه بیشتر قدردان مادر باشید، بهتر است.»
همیشه می اظهار داشت که کار، جوهر مرد است
«زمانی که بهشت زهرا زلزله آمد، نبی سروری به من اظهار داشت که امروز تختی دارد برای زلزله زده ها پول جمع می کند. من رفتم همان خیابانی که تختی آن جا بود تا به او کمک کنم»، چراغعلی با این مقدمه، ادامه می دهد: «دیدم که چند نفری در پیاده رو هستند و تختی هم لنگ بسته به کمرش و حتی از آن طرف خیابان می آمدند این طرف تا توی لنگش، پول بریزند. من آمدم دنبال شان و یک نفر هم بود که وقتی پول ها زیاد می شد، می ریخت توی گونی. من خودم را به آنها رساندم تا کمک شان کنم اما به محض این که آقا تختی من را دید، عصبانی شد. هنوز صدایش توی گوشم است. اظهار داشت: «پسر، چرا این جایی؟ برو دنبال کار، برو کار کن. این جا کسی هست و نیازی به تو نیست». همیشه به من می اظهار داشت که کار، جوهر مرد است و مرد نباید بیکار باشد. آن روز من به حرفش گوش دادم و رفتم در تاکسی نشستم، چون سر این مسائل با کسی شوخی نداشت.»
تحمل محبوبیت تختی را نداشتند
«زمانی که شما این گفتگو را چاپ می کنید یعنی روز ۱۷ دی، مطمئن باشید که من سر مزار تختی خواهم بود. باور کنید که خیلی ها از یاد من رفته اند اما تصاویر آقا تختی در گوشه و کنار اتاق من است. او برایم از برادر دوقلو هم عزیزتر بود. به من می گفتند برادر دوقلوی تختی!»، او با این مقدمه و در پاسخ به سوال آخر ما درباره روزی که خبر درگذشت مرحوم تختی را شنید، می گوید: «بعضی ها می گویند که تختی خودکشی کرد، نمی روند درست تحقیق کنند، از دوستانش بپرسند و.... تختی دو روز گم شد، روز سوم نبی سروری آمد در خانه ما و به من اظهار داشت که پاشو برویم چون جنازه تختی پیدا شده است. مادرم اظهار داشت که چی شد این قدر دستپاچه داری می روی بیرون؟ با نبی رفتیم پزشکی قانونی تهران. تابوتی را که تختی در آن بود، دیدم و پاهایم شل شد. آن روز جگر من خون بود. گفتم کجا می بریدش؟ گفتند می بریم ابن بابویه. من دو ساعتی زودتر رسیدم آن جا، نشسته بودم و فقط گریه می کردم که دیدم یکهو قیامت شد. همه خبردار شده بودند از پیر و جوان، زن و مرد و... برای دفن او، آمده بودند. توان خداحافظی با تختی پس از فوتش را نداشتم. عده ای به این محبوبیت حسادت کردند و می خواستند که او را از میان بردارند. تحمل محبوبیت اش را نداشتند. با این وجود و در تمام این سال ها، پنج شنبه یا جمعه هرکجا باشم، باید خودم را به ابن بابویه برسانم چون درس های زیادی از آقا تختی یاد گرفتم و تا عمر دارم، مدیونش هستم. نه تنها من که همه ورزشکاران و پهلوانان امروزی، مدیون او هستند.»
منبع: samas.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب